Era Tarragona medievau sorgís en tot aprofitar es construccions d'epòca romana dera part nauta deth tucò tarragonin. Mès non serà enquiath sègle XVI, quan se manifestarà clarament er interès pes roïnes dera antiquitat, simbèus dera esplendor perduda.
Dos personatges illustren aguest procès de recuperacion deth passat roman: Lluís Pons d’Icart e Antoni Agustí. Pons d'Icart, autor, de cap a 1564, deth manuscrit Llibre de les grandeses de Tarragona, met de manifèst peth prumèr còp es principaus trèti der urbanisme de Tarraco. Ua descripcion que se complemente damb es vistes de Tarragona elaborades per Anton van den Wyngaerde e eth prètzhèt d'Antoni Agustí, umanista e arquebisbe de Tarragona, a finaus deth sègle XVI.
Enes sègles XVII e XVIII, era efervescéncia dera Renaishença balhèc pas a un seguit de recopilacions d'epigrafia e a ua concepcion de Tarraco basada, fondamentaument, ena òbra de Pons d'Icart. En sègle XIX ei presidit per Bonaventura Hernández Sanahuja, un personatge que deishèc testimòni escrit de fòrça des rèstes romanes qu'anèren desapareishent ath long deth sègle.
Eth Musèu Nacionau Arqueologic de Tarragona se formèc pendent era prumèra mitat deth sègle XIX e a estat, des des sues origines, eth centre de recuperacion e conservacion deth patrimòni arqueologic de Tarragona e deth sòn airau d'influéncia.
