Pastors

Un des mestièrs mès ancians e damb mès enraiçament en Pirenèu ei eth des pastors. Aguesta importància hè que sigue des mès plan representadi en musèu. Era transumància, era ostiuada ena montanha, es trabalhs d’iuèrn, es hèires e es tractes d’èrbes o es divertiments, prenen naua vida a trauès des objèctes que se mòstren. Era longa tradicion deth sòn usatge facilitaue er aprendissatge, de generacion era generacion, dera complexitat deth mestièr.

Er ostiu de 1923 eth nomentat Grop de folcloristes de Ripòlh hec ua brèu estada en plan de Anyella, que cristallizèc damb era publicacion dera òbra de Salvador Vilarrasa La vida dels pastors e en ua major coneishença a compdar d’alavetz deth mon deth pasturatge e des sues cançons, poèmes e condes. Òmes e mastins, en tot susvelhar vegades de milèrs d’oelhes enes immenses pastures pirenenques, en miei dera solitud, deth perilh des tempèstes o deth sètge des lops, auien convertit en legendari un trabalh qu’ère tanben ua forma de vida, prigondament organizada e jerarquizada.

Er an 1920 eth etnograf Rossend Serra i Pagès animaue a empréner eth recuelh de pèces pròpries der art des pastors, ath delà des sues contaralhes e sonades musicaus e insistie en “absolut besonh d’amassà’c, pr’amor que probablament seram es darrèri de hè’c e serà eth nòste testament”.